Στο Β΄ Νεκροταφείο Αθηνών έγινε την Τετάρτη 15 Απριλίου η κηδεία του Ναξιώτη, δημοσιογράφου Μιχάλη Γρατσία παρουσία πλήθος κόσμου συναγωνιστών, δημοσιογράφων, φίλων, συγχωριανών του αλλά και άλλων Ναξιωτών.
Το παρών έδωσαν μεταξύ των άλλων και οι Βουλευτές Κυκλάδων Νίκος Συρμαλένιος και Νίκος Μανιός καθώς και ο π. περιφερειακός σύμβουλος Λάζαρος Θεόφιλος.
Τον αγωνιστή Μιχάλη Γρατσία, αποχαιρέτησαν εκ μέρους των συναγωνιστών του κατά της διάρκεια της κατοχής, ο καπετάν Ερμής (Βασίλης Πριόβολος) εκ μέρους της Ένωσης Κυκλαδικού τύπου ο πρόεδρος κύριος Στέλιος Λέπουρας, εκ μέρους του Απεραθίτικου Συλλόγου και των Απεραθιτών “όπου γης” ο Πρόεδρος του Δ.Σ Πέτρος – Φλώριος Μπάκαλος.
Εκ μέρους των λογοτεχνών η συγχωριανή του (Απεραθίτισσα) ποιήτρια Άννα Μπαρδάνη – Ζαβιτσάνου και ο συγχωριανός του και κουμπάρος του, Μανώλης Χατζηπέτρος ο οποίος ήταν επί σειρά ετών συνεργάτης του στην εφημερίδα (δημιούργημά του) “Τ’ Απεράθου”.
Δείτε ΕΔΩ τη βιογραφία του εκλιπόντος
Διαβάστε τον επικήδειο που εκφώνησε ο κ. Μανώλης Χατζηπέτρος:
Mιχάλη Γρατσία, φίλε και κουμπάρε.
Σε γνώρισα αρχές της δεκαετίας του 80 λίγα χρόνια αφού ήρθα στην Αθήνα.
Από την πρώτη στιγμή με “αγκάλιασες” με τις συμβουλές σου με την αγάπη σου με την επαγγελματική σου υποστήριξη στις δημοσιογραφικές, πολιτικές και κοινωνικές μου αναζητήσεις. Το ίδιο έκανες για τον κάθε Απεραθίτη που σε πλησίαζε.
Η εφημερίδα Τ’Απεράθου ήταν το παιδί σου, ήταν το καμάρι σου, το κρυφό και φανερό μεράκι σου η ταβέρνα και το ξενύχτι σου.
Σε πολλούς συγχωριανούς μας το γραφείο σου ήταν το στέκι πνευματικού προβληματισμού.
-Θυμάμαι το 1983 να μου λες: Να βοηθήσουμε το χωριό και την κοινότητα, στη συνέχεια πως η εφημερίδα θα προβάλει, θα στηρίξει το χωριό, αλλά και πως θα επιλύσει προβλήματα των κατοίκων.
Οι σελίδες της εφημερίδας ανοιχτές για τον κάθε συγχωριανό μας, για τον κάθε επιστήμονα το νέο φοιτητή, τον ερευνητή, τους Συλλόγους και όλους τους φορείς.
Λέει χαρακτηριστικά ο Αρεοπαγίτης και συνεργάτης σου Δημήτρης Μουστάκας:
Μέσα απ αυτές –τις σελίδες- προβάλλουν οι χαρές και οι λύπες των συγχωριανών οι διαμαρτυρίες μα κυρίως αποτελούν το βήμα από το οποίο μπορούν να εκφραστούν με έμμετρα η πεζά κείμενα τους, να αναδειχθούν πολλές φορές λογοτεχνικά ταλέντα που διαφορετικά θα παρέμειναν άγνωστα στο ευρύτερο κοινό και προπαντός, να επικοινωνήσουν οι χωριανοί μεταξύ τους να νιώσουν οι ξενιτεμένοι πως βρίσκονται στο χωριό, να αναπνεύσουν λίγη πατρίδα.
Συχνά μου έλεγες:
Μανώλη πότε θα πάς κάτω. Όταν πας:
-Θέλω να πας στο σχολείο να δεις αν θέλουν τίποτα.
-Να πας στη Βιβλιοθήκη να δεις την αναγνωσιμότητα. Αισθανόσουνα ευθύνη να πληρωθεί η υπάλληλος πάντα στην ώρα της.
-Να βρεις το γιατρό του χωριού να δεις αν υπάρχουν προβλήματα να τα προβάλουμε.
Το ίδιο για την εκκλησία και ασφαλώς για τον εκάστοτε Πρόεδρο της κοινότητας μας.
Όποτε πήγαινα στο χωριό ήθελες να έρθω στο γραφείο να σου πω νέα, να σου φέρω ύλη και ανταπόκριση, κάποιες φωτογραφίες.
Σε κάθε Δημόσια υπηρεσία που έμπαινε η εφημερίδα την σεβόταν, την υπολόγιζαν και τάραζε συχνά τα λιμνάζοντα νερά της αδιαφορίας και συχνά αναποτελεσματικότητας του κράτους.
Η συμβολή της εφημερίδας και η δική σου στην προώθηση και επίλυση προβλημάτων ήταν αναμφισβήτητη και είχε αναγνωρισθεί από όλους.
Δεν είχες κομματική γραμμή αλλά εφάρμοζες αυτό που λέμε:
Το χωριό είναι το κόμμα μας
κι αυτό δεν έχει χρώμα. Στα κείμενα σου δεν ήσουνα ποτέ οπαδός της εμπάθειας και της κόντρας αλλά της συνεννόησης και της σύνθεσης απόψεων. Μέσα σου κυριαρχούσε και σε διέκρινε η ευγένεια, η αξιοπρέπεια, η ηπιότητα αλλά και το θάρρος.
Από το 2011 που σταμάτησε η έκδοση Τ’ Απεράθου όλοι νιώσαμε το κενό. Μια ορφάνια. Ποτέ ακόμη και λίγο πριν μας φύγεις δεν συμβιβάστηκες ότι η εφημερίδα δεν θα επανακυκλοφορήσει.
Θα συνέλθω Μανώλη και θα βγάλουμε ένα φυλλαράκι μου έλεγες τα Χριστούγεννα του 14.
Όλοι αναζητούσαμε μέσα από τις στήλες της εφημερίδας είτε τις ειδήσεις, είτε τις λογοτεχνικές συνεργασίες, είτε τα ποιήματα, τα κοινωνικά, τα ιστορικά την παράδοση και τον πολιτισμό.
Η παρουσία σου στο χωριό ήταν συχνή και πάντα διακριτική και σεμνή.
Η ενασχόληση σου με την εφημερίδα και το χωριό μας, ήταν η αφοσίωση σου.
Υπήρξες πατριώτης και αγωνιστής, δείχνοντας την προσήλωση σου στις αρετές της Ειρήνης της Ανεξαρτησίας και των υψηλών ιδανικών σε όλη τη διαδρομή της ζωής σου.
Ποτέ σου δεν έλεγες λεπτομέρειες για τις δύσκολες στιγμές που πέρασες γιατί ένιωθες ότι έκανες το χρέος σου στην πατρίδα, όπως χιλιάδες άλλοι συναγωνιστές σου, με αποτέλεσμα όμως να υποστείς διώξεις και περιορισμούς στην μετέπειτα μετεμφυλιακή Ελλάδα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να επηρεαστεί και η επαγγελματική σου ανάδειξη.
Δεν σε δείλιασαν οι δήμιοι και τα σκυλιά της Μακρονήσου, αυτοί τρόμαζαν με το θάρρος, το πείσμα σου και την αφοσίωση στις ιδέες και τις αξίες ζωής που αναδείκνυες παρά τα διεστραμμένα τους βασανιστήρια.
Εσύ ήσουνα ο ελεύθερος άνθρωπος και αυτοί οι δούλοι.
Υπήρξες ιδανικός σύζυγος, αδελφός και θείος. Σε όλους ήσουνα παρών σε κάθε δυσκολία που αντιμετώπιζαν. Ένας καλός συμπαραστάτης και πάντα κοντά στου καθενός το πρόβλημα.
Ο αδέκαστος δικαστής γαμπρός Απεραθίτης Δημήτρης Μουστάκας μέσα από τις ίδιες της στήλες τ ’Απεράθου το Μάη του 2011 με το δικό του τρόπο και αφού εξυμνεί την σχεδόν τριαντάχρονη εκδοτική σου προσπάθεια και προσφορά προτείνει στην επίσημη πολιτεία η οποία εκπροσωπείται από την Ακαδημία Αθηνών την βράβευση της εφημερίδας η οποία όπως γράφει πλουτίζει την πνευματική πολιτιστική και πνευματική ζωή του τόπου μας.
Η αναγνώριση του έργου και προσφοράς του Μιχάλη Γρατσία έχει γίνει από τον κόσμο, όμως καιρός είναι να αναγνωρισθεί έστω μετά θάνατον και από την Ακαδημία Αθηνών μέσα από βραβεύσεις εντύπων παρόμοιου επιπέδου, ώστε και να δικαιώνεται η αγνή και σπουδαία προσπάθεια αλλά και να ενθαρρύνονται νέες.
Ο Μιχάλης Γρατσίας έκανε το χρέος του προς την πατρίδα ακέραια σε κάθε βήμα της ζωής του. Άφησε τη μάλαξη του, τα χνάρια του και το μελάνι της πένας του, σε κάθε έργο σε κάθε όμορφο γεγονός του χωριού μας σε κάθε διεκδίκηση, σε κάθε στιαστό και καντούνι τ’ Απεράθου. Σε κάθε εκδήλωση η εφημερίδα μας ήταν εκεί.
Διφραγκοιμιχάλη:
-Απόψε σ’ ανεμένει ο Νίκος του Βλάση να τα πείτε και να τα πιείτε αλλά θα σε μαλώσει που δεν θα του βαστάς ένα φλασκάκι με το κρασί.
Έτσι δεν είναι Σοφία;
-Απόψε θα κουβεντιάσεις με το Μελησσηνό, με το Κατσουρό,το Ζευγωλάκη με το Πέτρο και τη Διαλεχτή με το Νικόλα του Μπάκαλου, με όλοι σου τσι συγγενείς.
Ο Θεός που σε πήρε Μ. Παρασκευή σου έχει φυλάξει μια θέση στο Παράδεισο.
Να είσαι σίγουρος εκεί που θα πας ότι η αγαπημένη σου σύζυγος Κική τα αδέρφια και ανίψια σου αλλά και όλοι εμείς που είτε συνεργαστήκαμε μαζί σου είτε σε γνωρίσαμε θα σε θυμόμαστε για πάντα για τις αρετές το ήθος τις αξίες και το έργο σου.
Αιωνία σου η μνήμη.
(Visited 86 times, 1 visits today)
