Τον τελευταίο χρόνο πραγματικά δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Κάθε μέρα δεχόμαστε «καταιγισμό» γεγονότων, ειδήσεων, πληροφοριών αναλύσεων, ακόμη και εικασιών, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που… «το καίμε»!
Στεκόμαστε με το στόμα ανοιχτό απέναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν και αναφωνούμε «ε όχι, αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει», αρνούμενοι να πιστέψουμε αυτά που βλέπουν τα μάτια μας και ακούν τα αυτιά μας. (Όχι άδικα, βέβαια, όταν έχει αποδειχθεί – εκ των υστέρων – ότι σε αρκετές περιπτώσεις υπήρξε εσκεμμένη παραπληροφόρηση και προπαγάνδα για την εξυπηρέτηση διαφόρων – ή ακόμη και συγκεκριμένων – συμφερόντων).
Για άλλη μια φορά, η αισιοδοξία και η ελπίδα που, στην αρχή κάθε χρόνου, όλοι μας νοιώθαμε και εκφράζαμε, οι προσδοκίες που υποσχόμασταν περισσότερο στους άλλους και λιγότερο στον εαυτό μας (αν και θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο) ότι θα πραγματοποιήσουμε, διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Για άλλη μια φορά, δεν κρατήσαμε τον λόγο μας.
Η Ελλάδα, αλλά και η Ευρώπη και η υφήλιος έχουν να μετρούν, για ακόμη μια χρονιά, «πληγές» ανοιχτές, που αν δεν τις περιποιηθούμε θα «κακοφορμίσουν». «Πληγές» που προϋπήρχαν, αλλά και νέες «πληγές».
Πρέπει – επιτέλους! – να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο κι αν πιστεύουμε ότι είμαστε προστατευμένοι μέσα στον μικρόκοσμο μας, αυτό δεν είναι παρά μια απατηλή πραγματικότητα. Τα πάντα επηρεάζουν τους πάντες κι αυτή είναι η (πικρή) αλήθεια που όσο πιο γρήγορα την αποδεχτούμε, τόσο περισσότερο θα κινητοποιηθούμε προκειμένου να αλλάξουμε προς το καλύτερο όλα αυτά που πληγώνουν εμάς, τους γύρω μας, την κοινωνία μας, τον κόσμο ολόκληρο! Να γίνουμε εμείς η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο…
