Κάποτε κρυβόμασταν πίσω από το δάχτυλο μας. Τώρα, κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις. Οι οποίες έχουν χάσει – όπως φαίνεται τελικά – το (πραγματικό) νόημα τους.
Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για μονοσύλλαβες ή πολυσύλλαβες, αν χρειάζεσαι λεξικό για να βρεις τι σημαίνουν ή το ξέρεις ούτως ή άλλως. Σημασία έχει πως άλλα λέμε κι άλλα εννοούμε. Και το σημαντικότερο: άλλα κάνουμε.
Στις μέρες, λοιπόν, μια απλή λέξη – όπως για παράδειγμα το «ναι» ή το «όχι» – μπορεί να αποδειχθεί «Λερναία Ύδρα», της οποίας έκοβες ένα κεφάλι κι αμέσως φύτρωναν περισσότερα. Έτσι και με το «ναι» ή το «όχι». Μπορεί να τα χρησιμοποιούμε για να δηλώσουμε κατάφαση ή άρνηση, όμως μπορεί να έχουν και περισσότερες από μία ερμηνείες.
Κι αν ο Ηρακλής κατάφερε να φέρει εις πέρας τον άθλο του, δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε κι εμείς το ίδιο. Βλέπεις, αυτός ήταν ημίθεος κι εμείς απλοί θνητοί και τη σήμερον ημέρα είναι πραγματικά άθλος να μένεις στην Ελλάδα…
Σε μια Ελλάδα που τα απλά και τα αυτονόητα, γίνονται δύσκολα και περίπλοκα. Που οι λέξεις ερμηνεύονται κατά το δοκούν κι ανάλογα με την περίσταση. Που μπαίνουν από το ένα αυτί και βγαίνουν από τ’ άλλο, με τον καθένα να ακούει αυτό που θέλει εκείνος να ακούσει.
Οι λέξεις έγιναν παιχνίδι, χωρίς όμως να ακολουθούμε (πάλι) τους κανόνες του. Κάνουμε ζαβολιές – αυτό κι αν είναι το αγαπημένο «παιχνίδι» των Ελλήνων!
