Λες και δεν θέλει φέτος να έρθει το καλοκαίρι… Κάναμε αμάν να δούμε λίγο ήλιο – να στεγνώσει το κοκαλάκι μας βρε αδερφέ – και ο καιρός μας τα ‘κανε πάλι μούσκεμα! Σαν να μας λέει το καλοκαιράκι: «αναμείνατε στο ακουστικό σας» και μας κλείνει πονηρά το μάτι, γεμάτο υποσχέσεις.
Εδώ που τα λέμε, βέβαια, αυτό το «αναμείνατε στο ακουστικό σας» είναι γενικότερο. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά τώρα τελευταία όλο… αναμένουμε: να τελειώσει η διαπραγμάτευση, να επιτευχθεί συμφωνία (προς όφελος ποιού άραγε;), να πάρει «τα πάνω της» η οικονομία, να δούμε τι θα γίνει με τον μειωμένο ΦΠΑ στα νησιά, να έρθουν καλύτερες μέρες…
Ας αναμείνουμε στο ακουστικό μας, λοιπόν. Όχι όμως για πολύ ακόμα. Η αναμονή έχει αρχίσει να γίνεται εκνευριστικά βασανιστική. Γιατί, εκτός από όλα τ’ άλλα, έχουμε βάλει σε αναμονή και τα όνειρα μας, τις ελπίδες μας, το χαμόγελο μας. Ως πότε; Η ζωή δεν μας περιμένει, μας προσπερνά και θα έρθει κάποια μέρα που θα αναρωτηθείς (κι εσύ κι εγώ και όλοι μας) πώς κύλισε ο χρόνος χωρίς να το καταλάβεις. Θα έρθει κάποια μέρα που δεν θα μπορείς να κάνεις όλα αυτά που είχες στο μυαλό σου και που ανέβαλες για μια άλλη στιγμή – που ποτέ δεν ήρθε…
Γι’ αυτό, λοιπόν, αν κάποιος «σπουδαίος» και «σοφός» σου ζητήσει να εξακολουθήσεις να αναμένεις στο ακουστικό σου, μην τον ακούσεις. Απλά, κατέβασε το.
