Της Ελένης Τσελεμπή
Στο μυαλό των κατοίκων της ηπειρωτικής Ελλάδας, το καλοκαίρι ισούται με διακοπές σε κάποιο νησί. Ακόμη και στα χρόνια της οικονομικής κρίσης.
Τα νησιά είναι γι’ αυτούς ο «παράδεισος» που λαχταρούν όλη την υπόλοιπη χρονιά και που απολαμβάνουν για κάποιες (έστω και λιγότερες, τώρα πια) μέρες.
Και φυσικά, στον «παράδεισο» όλα είναι τέλεια – ή τουλάχιστον, φαίνονται τέλεια.
Εμείς, όμως, οι μόνιμοι κάτοικοι των νησιών ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Οι – μικροί ή μεγαλύτεροι – παράδεισοι όπου ζούμε και τους 12 μήνες του χρόνου δεν είναι «αγγελικά πλασμένοι».
Ποτέ δεν ήταν, όμως ίσως παραβλέπαμε κάποιες καταστάσεις. Τώρα, όμως, φαίνεται πως έχει φτάσει «ο κόμπος στο χτένι». Σε τομείς, όπως η Υγεία για παράδειγμα, τα νησιά όχι μόνο ήταν ανέκαθεν οι «φτωχοί συγγενείς», αλλά στον καιρό των Μνημονίων έχουν φτάσει πια στο έσχατο σημείο.
Και αν εμείς που ζούμε στα πιο μεγάλα νησιά των Κυκλάδων σκεφτόμαστε έτσι, αναλογιστείτε πώς νοιώθουν οι κάτοικοι των πιο μικρών και απομακρυσμένων νησιών, που συν τοις άλλοις έχουν να αντιμετωπίσουν και (περισσότερο) προβληματικές ακτοπλοϊκές συνδέσεις.
Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: δεν θέλουμε να μας θυμούνται μόνο το καλοκαίρι. Τα νησιά δεν ζωντανεύουν μόνο το καλοκαίρι. Είμαστε εδώ όλο τον χρόνο. Αγωνιούμε και παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο, για εμάς και τους ανθρώπους που αγαπάμε, όλο τον χρόνο. Τα νησιά είναι όντως παράδεισος. Ένας παράδεισος, όμως, που έχει αδικηθεί κατάφορα. Κι εμείς το ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα.
